Herinneringen zijn belangrijk. Zij laten zien hoeveel een kamp waard is geweest. Wat is er blijven hangen bij de kinderen en jongeren die mee zijn geweest? Wat weten de vrijwilligers zich nog te herinneren? Wat is het gevoel bij het terugdenken aan een kamp na een aantal jaar? Hier wat herinneringen.

Door Meindert A. Jorna: Ik kan me herinneren (ik schrijf dit december 2012) dat we twee kampen hebben gedaan. Een jongerenkamp en een kinderkamp. Dit was de eerste keer dat we jeugd zo opdeelden in leeftijdsgroepen. We zaten voor het eerst in Posedarje. Thema: Ontmoeting. Mijn wens daarbij was: dat jongeren zouden nadenken over het belang en de mogelijkheid van een ontmoeting met God zodat hun geloof niet een religieus ritueel zou blijven.

Ik herinner me dat ik woensdagochtend boos ben geworden op de jongeren. Ik was teleurgesteld. Of was ik alleen naar moe? Tijdens het ontbijt zei ik boos dat ik teleurgesteld was in hun eigen bijdrage. Ze hingen er teveel bij. Dagboeken werden niet goed bijgehouden, de ontmoetingen 's avonds waren niet goed voorbereid, en ik had blijkbaar meer inbreng en enthousiasme verwacht. Die dag beleefde ik als een omkeer. We hebben uiteindelijk een goede week gehad.

Ik kan me ook nig herinneren dat de verschillende groepjes onderlinge ontmoetingen moesten organiseren. Dat ging bij groep rood met veel lol. Geel (de meiden) kwamen hierin moeilijk op gang en leken een leiderschap probleem te hebben. Helena was nieuw en leek niet makkelijk "gezag" van de andere meiden te kunnen accepteren.

Pas de derde dag durfde ik het aan om de zeilboot vanuit Maslenica op te halen. De groepjes hebben allemaal met me gezeild maar het was jammer dat we niet eerder die zeilboot erbij gehaald hebben. Het was een succes.

Het programma vond ik succesvol na het dramastukje over de hindernis tussen God en mensen. Dit werk uitgespeeld met kartonnen dozen (de muur, dat waren de verkeerde dingen c.q. de zonden die scheiding maakten), binnenbanden tractor (groot voor de duivel en klein voor de mens), portofone (God werd gebeld met deze portofone (= gebed) en greep daarna in. Vanaf deze dag (woensdag, de dag dat ik boos was geworden) kreeg het kamp een driedimensionaal karakter omdat we geestelijk de diepte in konden gaan. Elke groepje kreeg 2 kartonnen dozen waarop zij zaken konden plakken die er voor zorgden dat er een muur beleefd wordt tussen God en de mensen. 's Avonds werd van deze 8 dozen een grotere muur gemaakt en iedereen kon met het pistool van Manuel proberen om zijn eigen zonde de raken.